Tarde

Mi venos tarde,
mi volas ĝui l' nokton, plejan mion. De universo

Bulvarde

sin banu mia korpo

sub volbo stelo-fola

per la magi' de freŝa nokto frua.

Horo dekdua.

El strat-lanternoj sinkas

surkapen lum-pulvoro.

Ĉe l' foro

hundaro bojas,

dum mi alvojas

al vi paŝo-post-paŝe

sub ĉiel-ark' el estingitaj sonoj,

ebria

je nokt-aromoj,

via,

kun dezir-mar' frapanta en la ventro.

Mi venos tarde,

ĉe la momento, kiam,

tra lumoj kaj tra ombroj,

la brustoj iĝas nestoj de kolomboj

en flugilad' senorda,

kiam esperoj hajlas,

kiam spiraĵoj fajras,

kaj l' korpoj estas nodoj de planedoj,

la haŭtoj, konduktiloj de tremetoj,

la vejnoj, kaŝaj dratoj de delicoj,

la lipoj flagras arde,

Tarde

mi venos min elverŝi via-kosmen.

Kaj post ol la anheloj,

plenbuŝoj da plezuroj,

diksŝiros silent-retojn sendefendajn,

kaj post ol mil susuroj

modulos pene vortojn nedirendajn,

post ol la seksoj preĝos

sennombrajn litaniojn intermite,

en punkton,

               punton,

                   puton

kaj absolutan mondon transformite,

post ol la gazoj brumaj,

                                   plumaj,

de universo el envultaj veroj

descendos koton-floke

tapeti niajn haŭtojn per prujneroj,

inter littukoj ĝue dissolvitajn,

kaj via okul-paro... kaj la mia

ekbrilos laŭ scintilo harmonia,

elglitos nia nokto tra la pordoj,

kaj pac-akordojn

la koko kokerikos

en frua maten-horo,

ke dormu nian dormon la aŭroro.

Miguel Fernández Martín.