Mia amiko

Galopis, galopis mia ĉevalo

tra naŭ vilaĝoj al la deka

kaj flirtiĝis ĝia kolhararo

l mia junulino kara.

La distanco degeliĝis kiel glaciaĵo.

La dorson ondomovan mi elprovis

kaj fajrantaj hufoj kiel fabelaĵo

la koron junulinan kaptis.

Vi kun ventegoj konkuris,

ne haltigis vian galopegon la bariloj.

La okuloj saĝaj la distancojn trinkis

kaj satigis la soifon al vastaĵoj.

Ho, lliĝis tio jam en sonĝo kara

l' epoko aroganta kaj kaprica

por vi senkore ekregis

kaj mian trezoron do forrabis.

Jam via heno ne alvokas,

ne akiras mi vian ravimpeton;

vi kolharar' ne kuraĝigas,

ne karesas la rajdanto vian kapon.

Reeĥigas via nomo-legendo.

La nepo mia ĝoje vin vivigos

en la silentiga stalo kaj kamparo...

La hufofero de l' feliĉo esperigas.

Bulgario     NR. Nejkov