Stratoj krutaj ĝis vertiĝo
kornovundoj far la vento
flegitaj per kalk-ungvento
en silenta sunumiĝo;
fontana flustrad', vestiĝo
de iamo senso-scia:
Albaycín, Kvartalo mia,
vi kun impona modesto
muezinas pri l' ĉeesto
de Federico García.

Kaj mi lante pluascendas,
blinda de briloj fasadaj,
dum la cipresoj transkradaj
muta-preĝen sin transcendas.
El la ĝardenoj mur-pendas
konstelacio lilia.
Petale, kvartalo mia,
palpeblas vigla palpito
aŭ flirtemo: la spirito
de Federico García.

Vesperas. Placoj kaj muroj
ekstazas. L' aer' misteras.
Alhambro, transa, liveras
kantilenojn de murmuroj
rojaj: sangas, dum la turojn
lekas ombro reptilia.
Alhambro, lamento mia,
el via rumor' lirika
aŭdeblas la sang' unika
de Federico García.

Grotoj el suker' kaj tristo:
Albaycín de la ciganoj.
Elgitaras bronzaj manoj
esencojn de la ekzisto.
La pravoĉon de kantisto
ŝiras kor-sku' agonia.
Ho gorĝo cigana, mia!
En l' anim' de viaj fibroj
latentas la voĉaj vibroj
de Federico García.