Vera Valentaite:
Mi konis ĉi tiun litovan poetinon dum la kongreso Universala de Litovio, je 2005. Post privata legado en la sidejo de la Litova Esperanto Asocio, mi decidis, ke estas honoro por nia magazino ornami siajn paĝojn per beletraj kreaĵoj tiaj. Jen kelkaj el tiuj perloj:
kiam la homa animo
naskiĝas
ekbriliĝas
malgranda steleto
de la granda amo
mondestra
en ĉielo de la universo
kaj kune kun la kreskado
de tiu spirita planto
pligrandiĝas ankaŭ steleto tia ama
ili ektuŝos unu la alian iam ajn
kaj ili tiam estiĝos ia mirakla unuo
ĉar
neniu ankaŭ
nenio povas vivi ne
estiĝante
la tuta granda ĉielo
de la sankta lumo
de spuroj niaj—
09.02.2001
la neĝo malpura
purigis mian koron
sed ĝi ne permesis al si
ekpuriĝi
ankoraŭ ne (kaj eble neniam estos jes)
venis oportuna tempo
por tute liberiĝi
de teraj polvoj kaj polvegoj
tia polvaro
ankoraŭ bone varmigas
mian pekan tristan animon
kuŝantan en abismo
da malveraj sentoj kaj malgustaj pensoj
pri si mem —
07.02.2001
|
La letero
|
|---|
|
En malhela nokto flugetis super arbaro malgranda unutaga papilio. Sur marborda sablo ekfuĝis rubando de spuroj. Ĝin tuj forlavis sala akvo. Sed veraj piedsignoj restis. Ne gravas, ke neniu ilin vidis aŭ simple eĉ neniu volis vidi. –homoj iradas homoj fuĝadas kvankam ili mem ne scias kien ili montriĝas por si mem tiel gravaj ke estiĝas al ili maldireble strange foje renkonti tute indiferentan rigardon de preterpasanto kiel povas esti ke iu preterpasanto ne rimarkis tian unikulon sed ja ankaŭ al preterpasanto la plej grava estas li mem preterpasanto kaj subite estiĝas tiel triste tiel ekdomaĝas li sin mem foje tia sindomaĝo daŭras la tutan vivon sed ja ĝi estas simple krimo tia homo verŝajne entute forgesis fajnan sortan aroman floron la vivon – …florantaj pomarboj rosaj kruroj flugiloj pinto de la plej alta arbo polvetoj de la hejmlando subunge batanta koro lumo bordsablen enpremita hazarda nomo rideto de koloro kata murmuro inspiro cikonio sur tegmento grincado de la pordo okuloj de patrino libro verda herbo blindiga neĝo memoro vento en hararo... Kiel multe estas da vortoj indaj por vivi kaj eĉ morti korpo povas trankvile antaŭe ilin ĉiujn eldirita konscience. Morto – doloro – larmo kaj aliaj pezaj vortoj estas senpovaj kontraŭ flugo de la birdo aŭ kontraŭ kvankam nur dummomente tuŝiĝintaj manoj. Vivo estas pli malforta ol la morto, sed ankaŭ ĝi iam venkos sin mem. 06. 02.2001 |
mi volas brakumi la tutan terglobon
sed kancero vivanta en mi ne permesas ekmoviĝi
mi volas adiaŭi min mem
kvankam mi ne scias kie loĝas mia mio
sed mi deziras vidi ĝin almenaŭ unufoje
ke povu retrovi min mem
post mia propra morto
ke mi ne malaperu en la eterneco frosta –
sed mi povas nenion
min regas damnita kancero
nur ĝin mi povas kreskigi en mi mem
sed ĝi ne respondas miajn naŭzajn demandojn –
ĉu povas la vivo morti kaj la morto vivi
kaj kiukolora estas mia propra morto –
la vivo estas peza ŝarĝo por ĝin portantaj konscience
sed mi volus esti ŝarĝita eterne
mi amas min kaj mian vivon
la vivo estas sola mia amato
kiu ankaŭ amas min
kaj amos mi kredas eterne – – –
21.01.2001
ĝi ĉiam vivas en vi mem
sed vi mem ne povas scii
kiam vi ĝin ekvidos eksentos
ekaŭdos kaj tiel plu
kaj ili ambaŭ estas helpiloj por
ekkompreni karecon
de propra kaj fremda vivo
por ekflari sin mem aŭ
la tutan
universon
por esti vera viva estaĵo
multkolora
multodora
amema
21.01.2001
