La
tago estis suna, la temperaturo agrabla, kaj la birdetoj kantis en la
branĉoj de la arboj. Brenda akurate alvenis al benko kaj sidiĝis ĉe
unu fino.
En la alia fino estas viro kun ĉapelo, kiu legas gazeton kaj de tempo al tempo li voĉigas akran malbenon.
«Ne suferu, sinjoro. Mi esperas, ke ĝi ne estas tiom grava».
«Kio?»
«Vi ĵus diris, Mi fekas sur vian fikan patrinon. Mi deduktas, ke tion ne en la mia».
«Ha, saluton, Brenda," mi diris, mildigante mian vizaĝon». «Temas pri la somalanoj. Kiam ili ne ĝenas iujn, ĝenas aliajn, kaj se ne tiujn de transe. Ni kompatindaj!»
«Verŝajne, sinjoro».
«Memoru, Brenda, mi estas Gervasjo ĉi tie. Ni delonge ne revidas! Mi ĝojas, ke mi renkontis vin denove».
«Kaj ankaŭ mi, Gervasjo. Mi ĝojas, ke ni denove renkontiĝas».
«Kion vi scias pri via edzo?»
«Li ankoraŭ estas en malliberejo. Li diras, ke li estas senkulpa. Sed li havas tempon tie».
«Ni ne povas permesi tion. Mi provos paroli kun mia amiko kiu estas advokato, por vidi ĉu lia kazo povas esti solvita».
«Sed tio signifas monon. Kaj mi ne havas».
«Nu, mi havas kelkajn ŝparaĵojn».
Iom post iom ni prenis la konversacion al tiu punkto, kiun ni lasis ĝin antaŭ multaj monatoj, preskaŭ unu jaro. Neniu dirus, ke la antaŭan tagon tiu virino sin proponis al mi kaj ĝuis ŝin tiel perversa kaj abomena maniero. Sed en milito oni foje devas esti konfuzita kun la malamiko, se oni volas venki ĝin. Mia problemo, kaj nun ne malgranda, estis decidi ĉu mi devos forigi Brenda de la vojo, aŭ ĉu ŝi havas savon. Ĉar ŝia edzo klare ne havas. Li devus fali, eĉ se ĝi devus unue eligi lin el malliberejo.
«Nu, sed se via edzo ne kulpas..., kiu povus kulpi?»
«Nu, neniu ajn scias. Profesia mastrino konas multajn homojn. Eĉ politikistojn kaj homojn kun multe da mono. Eĉ unu el tiuj, kiuj sendas al ŝi dungomurdiston, kiu estis dungita de alia dungomurdisto...
«Aŭ eble ŝi estis mortigita pro eraro».
«Eble».
«Kaj kial Tomaso estis arestata?»
«Li estis la lasta, kiu vidis ilin vivantaj. Li koncedis ke li estis kun Silvin' kaj Erika tiun tagon».
«Kaj sekve?»
«Ajna. Oni supozis, ke li havis motivon, la okazon, kaj ne povis pruvi, ke li ne estis tie dum la murdoj».
«Ĉu li ne estis kun vi?»
«Li efektive promenis, kaj neniu povis atesti, ke ili vidis lin».
«Sed vi povus diri, ke li estas hejme».
«Povus. Sed bona edzino supozeble mensogas por sia edzo. Vi scias: senkulpigo pro geedza lojaleco».
«Kiajn leĝojn ni havas! En serioza lando, via atesto valorus».
«Jes, sed ĉi tie ĝi validas nur se la juĝisto kredas min. Edzinoj estas kiel infanoj: ni povas diri la veron..., aŭ ne».
«Nu, mi scias, ke via edzo estas senkulpa».
«Do, vi scias pli ol mi, Gervasjo».
«Mi scias, tamen».
«Kaj kiel vi povas esti tiel certa?»
«Mi konas Tomason el tio, kion vi diris al mi kaj ĉar mi renkontis lin foje, kaj mi scias, ke li ne mortigus muŝon. Krome, mi ne povas imagi, ke li ligas Silvin'...»
«Ĉu vi konis lin?»
«Ne vere. Sed mi sekvis la juĝon tra la gazetoj. Ŝajne li ne havas sufiĉe fortan karakteron, kaj havas dolĉan emon. Mi ne pensas, ke la murdinto vera havas akran sintenon».
«Tio povas esti. Dum momento mi pensis, ke vi konas lin. Kvazaŭ nun vi ankaŭ estas dom...»
«Mi estas novulo pri tio. Kiel vi eniris ĉi tiun mondon?»
«Pro ĉagreno. Mi sentis min tre malbone pri ni, li kaj mi, kaj koni, kwe li estis ĉe la piedoj de alia virino igis min provi tion. Tial mi aliĝis al tiu de Sir Roĝero».
«Kiel vi renkontis lin?»
«Li estas amiko de Klara. Ni iris al privata sekstorturfesto kaj trovis lin».
«Ĉu vi estis lia unua subulino?»
«Mi estas».
«Nu, li ne estas tiel sperta, kiel li diras. Laŭ tio, kion mi vidas, ĉi tie estas multe da malicaj lozoj».
«Sed li estas bona ulo».
«Jes kompreneble. Li diras, ke li forlasis vin ĉar vi ne havis klarajn ideojn».
«Nu, mi komencis iom pro ĉagreno, iom ĉar mi devis esti kun iu, kaj vi ne plu estis...»
«Li estis denove en la laboro. Certe, vi ne sciis kie mi loĝas... Nu, vi scias».
«Jes. Kaj ankaŭ Klara scias. Mi ne sciis, ke vi konas Klaran».
«Kaj mi ne konis ŝin».
«Nu, vin mankis al mi, Gervasjo».
«Mi estis ĉe la proceso de via edzo. En la lasta vico».
«Kaj mi embarasis rigardi malantaŭen. Kial vi nenion diris al mi?»
«Mi pensis, ke vi volas nenion fari kun mi. Vi ne vidis min de semajnoj».
«Certe. Sed vi estus subteninta min. Ĉiuj rigardis Tomason kiel monstron».
«Tomaso estas senkulpa».
«Kiel vi scias?»
«Li ne povas mortigi eĉ muŝon. Li ŝatas durn sekson, jen ĉio».
«Kaj kiel vi scias tion?»
«Mi scias tion».
«Ĉu persone?»
«Mi jam diris al vi, ke ni renkontiĝis unufoje sub via domo kaj ni komencis babili. Vi scias, ke mi sidas ie ajn por legi la ĵurnalon. Iufoje li estis tre nervoza ĉar lia buso malfruis kaj li laŭte plendis pri tio, kaj ni ekparolis».
«Ĉu vi sciis, ke li estas mia edzo?»
«Jes. Mi vidis ĝin la unuan tagon kiam mi kondukis vin hejmen. Mi legis la gazeton sur la benko ĉe la bushaltejo, kaj mi vidis vin akvumi la plantojn sur via balkono. Kiam li alvenis, mallonge antaŭ fini mian legadon, mi vidis, ke li eliris al la sama balkono kiel viaj plantoj».
«Ho, certe. Tial vi sciis kie li laboras kaj je kioma horo li foriras».
«Vi pravas. Mi sekvis lin dum kelkaj tagoj. Mi ne kaŭzus ĉi tiun situacion, se ne estus via pento».
«Kompatinda. Kaj vi ricevis la malon de tio, kion vi intencis».
«Jes, tiel estis. Sed he, jen ni denove estas en la sama loko, kie ni renkontis».
«Sed ne plu estas la sama. Nun mi estas via subulino. Subulino, kiu volas esti via sklavino».
Tio ŝokis min pli ol la du vangofrapoj kiujn Silvin' donis al mi. Mi rigardis ŝin kun murda vizaĝo, dum mi diris al ŝi el la fundo de mia animo:
«Ĉu vi sentas ĉi tion profunde interne?»
«Jes. Mi antaŭĝojas ĵeti min al viaj piedoj».
«Ĉi tio al vi finiĝos kiam mi tion diros».
«Mi scias, majstro».
"Nun mi estas Gervasjo."
«Pardonu, Gervasjo».
«Ĉu vi senvestiĝus ĉi tie, en ĉi tiu parko, kie estas tiom da homoj, se mi dirus al vi?»
Ŝia respondo estis forta: ŝi demetis sian sveteron kun ŝerco supren, restante en mamzono kaj jupo.
«Trankvila! Surmetu tion denove. Ĝi estis nur teoria demando».
«Jes, Gervasjo. Mi senhezite senvestus,” ŝi diris, surmetante sian sveteron tiel rapide kiel ŝi demetis ĝin.
Lia sorto estis ĵetita: li ne povis savi sin de brulado. Mia Brenda ne plu estis mia. Ŝi estis same malbona kiel la aliaj. Doloris min vidi ŝin. Mi devus ekspedi ĝin. Tamen, ĝi ne estis tiel facila.
