La deka poemo

1. Mi volus iri kun vi, vagabondo,
     Mi volus iri kun vi tra la mondo,
     Mi volus brui, petoli, ĝui kaj boli.
     Vivi artiste, vivi vagiste en plena forgeso,
     sub minuta impreso.

2 Sed tro longe fermita en kaĝo

   sensukiĝis mi antaŭ la aĝo!

   pro la gajaj viaj rondoj, amikoj vagabondoj

3 Pasie mi ĉiam amis la vivon,

   sed ĝin mi neniam ĝuis reale;

   konstante, revante, mi spiris kaj diris:
    Paciencu hodiaŭ, morgaŭ vi vivos!
    Atendu, atendu, al la vivo mi vokis!
     Sed la vivo nur kuris kaj mokis..!

4. Kantis la birdoj, mi ilin ne aŭdos

    lumis la sun’, mi ĝin ne admiris:

   Printempaj riveroj , majaj vesperoj

   ne sentite, ne uzite, ĉio foriris...
    

5. Feliĉa vi estas, artisto libera
     se vin zorgoj kaj devoj ne premas al tero,
     se vin muroj ne fermas, ne alforĝas al tablo,
     via volo vin gvidas kaj via kapablo.
     Ekzistas multe da belo sub la bela ĉielo:
     Ĝuu ĝin, miru ĝin, sentu ĝin, spiru ĝin
     Por vivantaj ekzistas la vivo.

6. Ne perdu la vivon serĉante plezuron,

   sed konservu en ĉio la ĝusta mezuron,

   ne uze malpure natura la domon

   per la belo vi semu la bonon!

L.L. Zamenhof
    

~ Kajeroj 75ª ~ Hejmo ~