Kajero 47 ~ Kajeroj
~ En PDF ~ 
Muziko: Asturias, komponita de Isaac Albéniz, kadre de sia Sŭito Hispanio.
Federico Jiménez Losantos estas instruisto kaj verkisto sufiĉe konata per sia fama radioprogramo La linterna (la lanterno) ĉe la COPE (hispana kunmetaĵo de Ĉeno de Ondoj Popolaj Hispanaj). Lia lasta verko, Los nuestros (tiuj niaj) prezentas al ni la biografiojn de cent hispanoj tra la historio de unu el la plej maljunaj landoj de Eŭropo.
Nun, kiam estas tiom da naciistoj, kiuj neas la eston de Hispanio kaj ties kulturo (!), Federiko Ĥimenes portas al ni cent sangostajn hispanojn, kiuj pruvis, ke ili ekzistis tra politiko, milito, literaturo, pentrarto, scienco aŭ ideologiismo. La ĝenerala ideo de la libro, laŭ mi, estas prezenti imagon pri lando, kies civilazio kaj kulturo gravparte formigis Okcidentan Civilizon.
La maniero prezenti ilin estas brava kaj sensindetena. Parolante pri Fransisko Franko, ekzemple, li komencas dirante, ke Estas nur unu hispano pri kiu oni povas certigi, ke kion ajn oni skribas pri li , ĝi ne plaĉos al plimulto da legantoj: Fransisko Franko. Li same priskribas Dolores Ibárruri, plej konata kiel La pasionaria (la pasiula), sed li ankaŭ kromnomas ŝin La Karmen de Stalino. Originala trajto estas, ke ĉiu biografiito ricevas kromnomon en tiu ĉi verko. Tiu de Franko, ekzemple, estas la entombigisto de liberalismo, tiu de Ibn Hazm de Kordovo estas la Kiĥoto kolera de Al-Andalus, Ignacio Sánchez Mejías, la taŭristo de la jaro 27-a, Santiago Ramón y Cajal, la volo scii, Clara Campoamor, unu virino, unu voĉdono.
Ŝokis min pleje legi pri Argantonio, mita reĝo de Tartessos (la unua reĝlando en Hispanio, kiu disvastiĝis tra duono de Hispanio kaj Portugalio, de la Atlantiko al Mediteraneo) antaŭ 3 000 jaroj. Aliaj mirindaj hispanoj de tiu ĉi libro priskribitaj estas Viriato, Sertorio, Toda Aznar, Borrell II, Al-Mutamid, Carlos IV, Juan Martín, Antonia Mercé..., krom la famaj Felipe IV, Kristoforo Kolombo, Hernán Cortés, Isabel la Katolika..., kaj tiel plu ĝis 100-a biografio, Miguel Ángel Blanco, fie mortigita de naciistoj.
Tiu ĉi libro estas brava deklaracio de hispano, kiu diras, ke li ne scias kiel klarigi sin sen Hispanio. Mi ankaŭ ne volas. Mi ne renoncas rakonti kelkajn aferojn, kiujn mi scias aŭ kiujn oni rakontis al mi, sed mi ne volas konvinki pri difinita ideo nacia aŭ libera. Mi abomenas ĉiun ideon pri nacio, kiu premas individuon, unu aŭ ciujn el ili. Pro tio mi nur intencas rakonti pri cent vivoj, kies komuna afero estas, ke ili kontribuis krei aŭ rekrei Hispanion. Kelkaj pasis tra tiu lando, kiun ni nomas nia antaŭ ol oni nomigis ĝin tiel [...] Aliaj staris kiel kverkoj, salikoj, poploj de la vojo kaj riverflanko. Aliajn faligis malklaraj akvegoj aŭ malamoj ĝis la fundo kota. Sed ankaŭ de la fundo enportas ilin frue-malfrue, purigitaj sub la suno de memoro la Iber, tiu malmova rivero, tiu Iberia aŭ Hispanio, kiu portas nin. Li poste konkludas, ke En Romo kaj Kadiz' estas la fundamento de hispana libereco kaj ke se libereco estas lukto de memoro kontraŭ forgeso, savi memoron estas savi nian liberecon.