El nia nio inta -du lamentoj,

du nigroj dise drivi kondamnitaj,

du frostoj, du stuporoj viv-evitaj,

du ŝrikoj, du elvokoj, du turmentoj.

Kadavras plu la kor' de miaj sentoj

ĉe lipoj, sinoj, brakoj aminvitaj.

Vi serĉas min per kisoj hipokritaj

en fremdaj buŝoj, strangaj firmamentoj.

Sed lange mi saporon je vi portas,

ĉe via ventro mia varmo spuras,

feblas fiero, dum saŭdado fortas.

Kaj fate, ve! kunflui stride kuras

ĉi du anksioj, kiuj disaj mortas

kaj kunaj reciproke sin torturas.

                Miguel Fernández.

******          **********          ******

Ĉe la rando

de la menso

ŝtelkaŝe

fuĝas penso;

kaj mi,

en ĝia denso.

      -*-

Estas vorto

mensforto

tra risorto

    laringa.

Esta vorto

homforto

el retorto

   pensinga.

      -*-

          Liven Dek