La plorĝemoj

elverŝas sin tra l' poroj de la haŭto.

Surstrate

iu sireno, iu...

eĥo de plendoj,

kaj la plenluno krias verdon gal-amaran,

kaj la aero splenas, lacas, limbas,

kaj breĉas mian bruston via ĝiso

por sin enŝovi en la kernon de la naŭzo.

Ĉe am-sonoro

kresĉendas la kor-batoj,

subite -via bildo, via ĝiso,

subite krevas seke la sapa ĝoj-bobelo,

kaj ĉio jame sombras,

saporas je tombejo la spiraĵo.

Senpacienciaj

la kisoj fluas mia-buŝen tra la spaco.

Ho kisoj, buŝo, spaco: la nenio!

La nokto strangoliĝas mia-gorĝe

cele al pinto de l' angoro pura,

kie la krioj boras la esencojn

martirigante lipojn aŭ suspirojn.

Forfalis la anim' sur la kalkanojn,

forflugis la kolomboj de mia okulparo.

Jen mia brusto iĝis tabernaklo

aperta al la amoj kaj la tremoj.

Kaj nur la travidebla kanto de l' infanoj

kaj senutila ploro de oldulo

ĉe l' rando mem de mia plor' subtera

povos verŝajne savi miajn sangon kaj palpitojn.

Miguel Fernández Martín